Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.
Naar overzicht van alle forums
Kijk aan, weer eens een aardig :-( berichtje op www.nu.nl: http://www.nu.nl/news/1199690/10/%27Overheid_moet_ouderen_bezig_houden%27.html
Wat vinden jullie daarvan? Ik vind het belachelijk dat kinderen verplicht worden gesteld -en met de WMO gaat dat er toch wel op lijken - om jarenlang voor het welzijn van ouders op te draaien.
Ik vind ook dat ouderen zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen welzijn, en dat niet van hun kinderen af moeten laten hangen.
Moet niet gekker worden.
En wat, als je kind overleden is?
En waarom kunnen ouderen niet voor zichzelf zorgen, zolang het kan?
Toen mijn moeder overleed, was mijn vader letterlijk ziek van verdriet.
Ik had net mijn zoon (1971) en heb hevig geprobeerd te pendelen tussen mijn vaders huis en mijn eigen flatje,met baby.
Was niet te doen en mijn vader voelde zich nog schuldiger (zieker).
1 zus in Saudi Arabië, 1 zus in Duitsland, 1 broer reizend over de wereld voor zijn werk.
Mijn vader wilde toen zelf een tijdje naar een verzorgingstehuis met goede medische begeleiding.
Na 1 maand is hij daar overleden, hartstilstand.
Hij had altijd gezegd: ik hoop, dat ik ook in 1 keer ga.
Zo is hij ook gegaan, terwijl hij zat te praten met een vrouw, die ook Peeters heette…mijn achternaam dus.
Als ik eraan terugdenk, voel ik me nog schuldig: heb ik genoeg gedaan?
Ik denk het wel, mijn vader was kapot en ziek van verdriet.
“Gebroken hart” zeiden de artsen.
Verplichtingen.Bah.
Ik herinner mij een column uit de 70-er jaren van Laurens ten Cate, een bekende figuur destijds, deed veel van zich spreken middels de diverse media. Altijd goed voor een min of meer afwijkende mening.
Hij had op een gegeven moment bezoek van een goede kennis uit India en hij liet haar gedeeltes van ons land zien. Op een gegeven moment vroeg zij dat zij vaak aan de buitenkant van de stad hoge gebouwen zag, wat betekende dat? Laurens vertelde haar dat wij in Nederland goed voor onze ouderen zorgden, als die ouderen zelf niet meer in staat waren voor zichzelf te zorgen dan konden zij verhuizen ( ik zeg verkassen) naar een verzorginsghuis c.q. verpleeghuis.
De dame uit India was hooglijk verbaasd en vond dit eigenlijk een onaanvaardbaar fenomeen. Bij ons zorgen wij voor onze ouders als die dat zelf niet meer kunnen, de rollen worden dan gewoon omgedraaid, zij hebben voor ons gezorgd, als de tijd daar zorgen wij voor hen.
Andere culturen, ik weet het, in de Aziatische landen is dit heel gewoon en ik moet zeggen, dat spreekt mij wel aan.
Erna
Ik vind dat zolang je zelf voor je ouders kan zorgen je dat ook moet doen. Tenslotte hebben zij ook een groot deel van hun leven voor jou als kind gezorgt.
Maar……………………… zodra ze hulpbehoevend zijn dan denk ik dat ht tijd is om naar een oplossing uit te gaan kijken want het kan heel zwaar worden voor jou en je gezin.
Bij mijn schoonvader hebben we dat gemerkt. 5 kinderen en na overlijden van mijn schoonmoeder hebben we voor mijn schoonvader gezorgt. Ieder kind kreeg een week dus na elke 4 weken was jij de 5de week aan de beyrt. Toen het slechter ing en hij eigenwijzer werd en de lichamelijke verzorging naar mijn schoonvader toe niet meer ging hebben we voor thuishulp gezorgt. Hij kon in zijn eigen omgeving blijven wonen maar had toch hulp al was het van een vreemde want de kinderen en aanhang hadden ook hun eigen gezin en baan.
Toen ook dat niet meer ging ( hij ging dementeren en snel achteruit zodat het moeilijkwerd om hem uit bed te halen zonder hulpmiddel etc ) zijn we gaan kijken naar de diverse verzorgings tehuizen en hebben er een gevonden dicht bij zijn huis.
Nu gaan we nog altijd wekelijks naar hem toe. ieder kind heeft een beurt en wil je vaker gaan dan is het ook goed. Zo gaan wij in de weken dat we geen verzorgings weekend hebben toch door de weeks minimaal 1x naar mijn schoonvader toe.
Wat mij daar bv wel enorm stoort is het feit dat veel kinderen hun ouder daar dumpen en niet meer op bezoek gaan. Er is zelfs een vrouwtje die elke eker weer als ze ons ziet gaat huilen omdat niemand bij haar op bezoek komt. Ik vind dat heel erg dus zeggen we tegen haar dat wij ook voor haar er zijn.
Ik vind dat ouders nooit een beroep op hun kinderen mogen doen waar het hun welkzijn en zorg betreft. Andersom wel, zolang kinderen niet voor zichzelf kunnen zorgen tenminste: zij hebben er tenslotte niet om gevraagd om op de wereld gezet te worden.
Ik hoor van veel ouderen dat zij ook absoluut niet afhankelijk willen worden van hun kinderen, wat ik mij zeer goed kan voorstellen. Zo'n afhankelijkheidspositie is niet goed voor een relatie, overigens niet alleen in de relatie tussen ouders en kinderen, maar dit terzijde.
Mij spreekt dat zorgen voor ouders dus totaal niet aan. Overigens is dit voor de in andere landen geboren 40-ers t/m 60-ers in Nederland aan het veranderen. Zelf zorgen ze - met liefde - voor hun bejaarde ouders, maar willen voor geen goud dat hun kinderen dat later voor hen moeten doen.
Weet ik Annelies, natuurlijk zijn er toestanden in die landen die het daglicht niet kunnen verdragen. Het gaat mij om de gedachte erachter.
Ik ben mij er van bewust dat het ook een geldkwestie is. Tegenwoordig ( Annemarie Jorritsma heeft hiervoor gekozen) komt het wel voor om een groot huis te betrekken waar ouders, wel strikt gescheiden, samen gaan wonen met de kinderen. Maar nogmaals, alleen voor de beter gesitueerden weggelegd.
Ik ben van mening dat het zorgen van de kinderen voor hun ouders nooit een min of meer verplichtend karakter moet krijgen,
Wat betreft dat kiezen onder één dak, samen met kinderen vereist wel het maken van hele goede afspraken. Ik weet dat het ook falikant mis kan gaan waarbij de ouders/grootouders niet uit hun oude rol durven stappen en nog net zo opereren hoe ze het vroeger gewend waren.
Erna
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's